Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα υποτίθεται ότι αγωνίζονται οι κομμουνιστές στην Ελλάδα. Με οχτακόσιους χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και μια τερατώδη γραφειοκρατία η χώρα μας είναι η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία στην Ευρώπη. Μπορεί το ΚΚΕ να έχασε στο Γράμμο και το Βίτσι, ωστόσο τα λεγόμενα «αστικά» κόμματα που κυβέρνησαν μεταπολεμικά κατάφεραν να μετατρέψουν την πατρίδα της δημοκρατίας και της ατομικής ελευθερίας στον παρειά της οικουμένης, διογκώνοντας το κράτος σε κάθε ευκαιρία και δανειζόμενοι στο όνομα των μελλοντικών γενεών. Αυτό όμως που δεν σαν λένε τα κόμματα, τα κόκκινα, τα πράσινα, τα μπλε, είναι ότι δεν θα υπάρξουν μελλοντικές γενεές.
Ο σοσιαλισμός και γενικότερα η αριστερά υποδύονται τους δήθεν αλτρουιστές επειδή, υποτίθεται, νοιάζονται για το κοινωνικό σύνολο περισσότερο από τους μη-κρατικιστές φιλελεύθερους (οι οποίοι, απουσιάζουν από το πολιτικό προσκήνιο της χώρας για λόγους που ελπίζω να αναλύσω σε μελλοντική μου στήλη). Το πόσο νοιάζονται το φανερώνουν φορολογώντας τους δημιουργικούς και επιτυχημένους ανθρώπους και ξοδεύοντας τα χρήματα αυτά στην πρόσληψη των πάσης φύσεως αχρήστων στο δημόσιο. Και να τώρα που η χώρα διέρχεται κρίση και οι διάφορες κοινωνικές ομάδες που κατάφεραν να συνδιαλλαγούν με τα κυβερνητικά κόμματα προασπίζονται τα «κεκτημένα» τους, αδιάφοροι για το ποιες επιπτώσεις η προάσπιση αυτή θα έχει για τους υπόλοιπους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θέλουν να μειωθούν οι αποδοχές τους και ας πάνε να πνιγούν οι υπόλοιποι πολίτες. Αφού οι ίδιοι κατάφεραν και «χώθηκαν» κι έπιασαν τη «θεσούλα» ζήτω ο σοσιαλισμός. Βρείτε τα λεφτά από αλλού. Φορολογήστε τα κορόϊδα πιο βαριά. Ιδού ο σοσιαλιστικός αλτρουισμός και σε ποια επίπεδα εγωισμού οδηγεί τους ανθρώπους. Τα ίδια συνέβαιναν και στις πρώην κομμουνιστικές χώρες μέχρι που ο κόσμος αγανάχτησε και πέταξε από πάνω τους
Γιώργο την καλησπέρα μου + τις ευχές για αυτή την καινούργια σου ελπιδοφόρα προσπάθεια.
Posting εδώ, γιατί σε αυτό το άρθρο βρίσκω τις διαφωνίες μου (στα άλλα 2 που διάβασα δεν έχω ενστάσεις).
Πρώτον, νιώθω διαβάζοντας αυτό το άρθρο μία σύγχιση ανάμεσα στους όρους κομμουνιστές(-σμός), σοσιαλισμός, αριστερά. Το άρθρο ξεκινά με μία απορία “τι ζητούν οι κομμουνιστές στην Ελλάδα” (σωστό, ειλικρινά ούτε εγώ έχω την απάντηση!). Συνεχίζει όμως με μία αναφορά στο “σοσιαλισμό και γενικότερα στην αριστερά”. Υποθέτω όμως ότι αυτή η δεύτερη αναφορά δεν αφορά την αριστερά, αλλά τους (λεγόμενους) σοσιαλιστές που είχαν τη δυνατότητα από τη σύσταση του ελληνικού κράτους να νομοθετήσουν, δηλαδή να κυβερνήσουν. Και αυτό γιατί ακολουθεί η φράση “το πόσο νοιάζονται το φανερώνουν φορολογώντας τους δημιουργικούς και επιτυχημένους ανθρώπους”: αυτοί που φορολόγησαν, όποιους και να φορολόγησαν, δεν ήταν ούτε κομμουνιστές, ούτε αριστερά. Ο κομμουνισμός ή η αριστερά ποτέ δεν είχαν την εξουσία στην Ελλάδα. Την είχε το πασοκ, που δεν είναι ούτε κομμουνισμός, ούτε αριστερά, ούτε καν σοσιαλισμός εδώ που τα λέμε.
Το δεύτερο σημείο αφορά τα πυρά σου εναντίον του συνδικαλισμού ή των κομμάτων. Στη διαπίστωση ότι αμφότερα στην Ελλάδα κατακλύζονται από τεράστια ποσοστά σαπίλας θα με βρεις απολύτως σύμφωνο. Αλλά, καλώς ή κακώς, αυτοί είναι οι τρόποι που μπορείς να ζητήσεις ως πολίτης τα δικαιώματά σου: Να αναζητήσεις άλλους με παρόμοια αιτήματα και να συγκροτήσεις μια ομάδα (σύλλογο, κόμμα, συνδικαλιστική παράταξη, ΜΚΟ, φορέα ή κάτι άλλο) που θα προωθεί την ικανοποίηση των αιτημάτων σου. Με άλλα λόγια και οι αχρωμάτιστες πολιτικά κινήσεις (πχ. bloggers, ομάδες πολιτών για τη διάσωση της πάρνηθας κτλ), συνδικαλισμός είναι.
Και σε αυτά τα πλαίσια, είναι λογικό όσοι έχουν ήδη συγκροτημένες ομάδες που (θεωρούν ότι) υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, να το κάνουν μέσα από αυτές. Ας πούμε στο δημόσιο αυτές οι κινήσεις (αχρωμάτιστες ή έντονα χρωματισμένες πολιτικά) υπάρχουν, ενώ στον ιδιωτικό τομέα όχι. Έχουν δηλαδή εκεί τη δυνατότητα να πουν “δεν θέλουμε να μειωθούν οι αποδοχές μας”. Οι “εκτός” του δημοσίου πολίτες δεν την έχουν, γιατί ο καθένας είναι μόνος του. Με άλλα λόγια, δεν συμφωνώ με τη φράση “οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θέλουν να μειωθούν οι αποδοχές τους και ας πάνε να πνιγούν οι υπόλοιποι πολίτες”: οι δημόσιοι απλά δεν θέλουν να μειωθούν οι αποδοχές τους, όπως κανένας δεν το θέλει. Και τους είναι πιο εύκολο να το ζητήσουν. Αλλά αυτό δεν γίνεται επειδή θεωρούν “οι υπόλοιποι πολίτες να πάνε να πνιγούν”! Οι υπόλοιποι πολίτες πρέπει να βρουν τρόπους να εκφράσουν τα αιτήματά τους (και καλά θα κάνουν να προτιμήσουν χωρίς κάποια κομματική ομπρέλα). Αλλά αν περιμένουν από άλλες κατηγορίες πολιτών να το κάνουν για τους ίδιους, θα χρειαστεί να περιμενουν πολύ.
Με άλλα λόγια, δεν θα πω τον συνδικαλισμό γιατί η λέξη είναι πολύ αρνητικά φορτισμένη λόγω της σαπίλας που προανεφερα), αλλά τις ομαδικές/συλλογικές προσπάθειες καλό είναι να τις υποστηρίζουμε και όχι εξαρχής να τις απορρίπτουμε.
Αυτά. Με καλή προαίρεση, νομίζω αυτό είναι σαφές.
Καλή συνέχεια.
;-Γ