Συνδικαλισμός, δημόσιο και αριστερά

Ως απάντηση στο σχόλιο του Γιώργου για το συνδικαλισμό στην Ελλάδα («Ο Βάτραχος στην Κατσαρόλα») οφείλω να αποσαφηνίσω μερικά πράγματα. Πρώτα, ότι συμφωνώ με το Γιώργο ως προς την αξία του συνδικαλισμού. Ο συνδικαλισμός και το οργανωμένο εργατικό κίνημα είναι το μόνο μέσον που έχουν οι εργαζόμενοι για να διαπραγματευτούν με τους εργοδότες τους. Αλλά υπάρχουν δύο, εντελώς διαφορετικά, είδη συνδικαλισμού. Το ένα αφορά στον ιδιωτικό τομέα και το άλλο στο δημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα οι συνδικαλιστές αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ένα μέγιστο όριο μέχρι το οποίο μπορούν να διαπραγματευτούν. Αν η επιχείρηση πάψει να είναι κερδοφόρος τότε θα κλείσει (ή θα πάει αλλού), με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μείνουν άνεργοι. Επίσης αυτοί με τους οποίους διαπραγματεύονται, οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας, έχουν συμφέρον να διαπραγματευτούν σκληρά με τους εκπρόσωπους των εργαζομένων. Ο συνδικαλισμός στο δημόσιο είναι διαφορετικός. Πρώτον οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν «όρια» στα οποία πρέπει να σταματήσουν. Το κράτος-εργοδότης έχει, θεωρητικά, τη δυνατότητα να δανείζεται εις άπειρον (να τυπώνει χρήματα, για παράδειγμα) και να ικανοποιεί έτσι τις απαιτήσεις των συνδικαλιστών του δημοσίου. Όταν μάλιστα οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν νομοθετικά κατοχυρωμένη μονιμότητα δεν τίθεται ούτε καν ζήτημα να μείνουν άνεργοι.  Επίσης, αυτοί που διαπραγματεύονται με τους εκπροσώπους των δημοσίων υπαλλήλων έχουν συμφέρον να ικανοποιήσουν τα αιτήματα τους, έστω και με μεγάλο κόστος για το δημόσιο. Αυτό συμβαίνει επειδή οι «εκπρόσωποι» του κράτους βρίσκονται εκεί χάρη στην πολιτική ισχύ και τους ψήφους που τους παρέχουν τα οργανωμένα συνδικάτα του δημοσίου. Τις τελευταίες δεκαετίες βλέπουμε στις δυτικές χώρες (κι όχι μόνο στην Ελλάδα) τον συνδικαλισμό στον ιδιωτικό τομέα να αδυνατίζει κάθε χρόνο. Ως αποτέλεσμα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν εκπροσώπηση. Αλλά ακόμα και αν είχαν (κι αυτό προς απάντησή σου αγαπητέ Γιώργο) δεν θα είχαν ποτέ την ισχύ των δημοσίων υπαλλήλων για το λόγο που εξήγησα.

Ας έρθουμε λοιπόν τώρα στην αριστερά. Ως «αριστερά» εννοώ την οικονομική ιδεολογία που υποστηρίζει ότι η οικονομία πρέπει να ελέγχεται κυρίως από το κράτος. Το ΠΑΣΟΚ, υπό αυτή την έννοια είναι αριστερό κόμμα. Παραδόξως, και η Νέα Δημοκρατία είναι υπό αυτή την έννοια αριστερό κόμμα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που έχει να κάνει με το γεγονός ότι στην Ελλάδα το κράτος είναι ξεπουλημένο στα συμφέροντα μια μειοψηφίας πλουτοκρατών. Αυτό ακριβώς εννοούσα και με το θέμα μου «Ο βάτραχος στην κατσαρόλα».

Η ιδεολογία του αριστερού ΠΑΣΟΚ, όπως του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, επιζητεί να υπάρχουν μόνο κρατικές-εθνικοποιημένες εταιρίες και όλοι οι εργαζόμενοι να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο εναγκαλισμός των συνδικαλιστών του δημοσίου με τα εν λόγω κόμματα είναι το επακόλουθο αυτής της ιδεολογίας. Και ως τούτο δημιουργεί μια κτηνώδη, μη-αλτρουιστική συμπεριφορά. Αυτήν ακριβώς τη συμπεριφορά μέμφομαι. Κι αυτό διότι θα ήθελα να διαλύσω το μύθο ότι η «αριστερά» και ο «σοσιαλισμός» είναι ότι πιο κοντά στον «ανθρωπισμό». Δεν είναι. Κι αυτό το βλέπουμε ολοζώντανα στην Ελλάδα με τον τρόπο που διεκδικούν δικαιώματα οι συνδικαλιστές του δημοσίου για τα μέλη τους έστω και αν αυτή η διεκδίκηση έχει σημάνει την χρεοκοπία της χώρας.